Sükût Sûretinde / Nuri Pakdil

“31 Aralık 1984 Yarın 1 Ocak Edebiyat olmayacak.”[1]

1997’de Sükût Suretinde ile yeni bir yazı dönemi başlatıyor Pakdil. Nuri Pakdil’in yeni bir yürüyüşe başlarken atacağı adımları, uğrayacağı uğrakları titizlikle seçtiğini, adeta kelimelere aynı hareketleri tekrar tekrar yaptırarak yazıya ısındığını gözlüyoruz. Üstat, Sükût Suretinde ile yeni bir eylem denemesine girişiyor.

Kelimeleri öz yurdundan alarak ve katman katman yükselterek, yeni bir anlam giydirerek ama yabancılaştırmadan ve bağlamından koparmadan yeniden teslim ediyor sanki. Örneğin; Kılıç Kuşanan Rafineri.[2]

Pakdil, yazarken yaşıyor. Hitap ettiği okuyucusu değil; yazarak kendisine anlatıyor, iç sesini metne geçiriyor. Yazarak, yaşamak adına ümit devşiriyor.

Hem biçim hem içerik olarak kendine has bir üslup sahibi olan Pakdil; her kitapta alışageldiğimiz “içindekiler” kısmına üslubunca isim koyar. Sükût Suretinde içindekiler = Atlas. “Bütün yönler silme Mekke” ile başlayıp; çocukluğuna, gençliğine, dünya gündemine, Maraş’a, İstanbul’a, en nihayet kendisine uğrayarak bitiriyor bu dairesel, devinimsel yolculuğunu.

“Doğrudur. Dizgi düzelti yanlışı yoktur” Pakdil’in yazarken okuyucuya düştüğü dipnot; bu üst düzey sorumluluk, kendisini anlamaya çalışan muhatabın idrakinde kelimelerin anlam kürelerini çoğaltmakta ve yine kendine has bir istikamet çizmektedir anlam diyarımızda. Edebiyat’ın olmadığı yerde 13 yıl sükût suretine bürünen Pakdil, yine kelimelerle direnişin ateşini yakarak atılacak bir sonraki tohumla başlıyor yazmaya; Sükût Suretinde, yeni bir başlangıç için tohum sadedinde.

Susma hakkını 13 yıl ivedilikle ve biteviye kullanan, yeni bir eylemde yeniden doğan. Sükûtunu bir eyleme dönüştürebilen, iç sesini direnişçi kılabilen, kelimelere kılıç kuşandıran “Çelik Adam.”[3] Tarihe çentik atarak iz bırakan “Yürüyen Geceler”.

İmanın ahirete ses ile ulaşabileceğine inanan mukaddes insan Pakdil; sükût etmenin hakkı bu kadar verilebilirdi ancak…

Yaşama cesareti için ağır acı bir oturuş[4]

Koşar adım derin bir nefes Edebiyat

Sonsuzu yanına katan “Her halükârda alicenap”

El değmemiş sabır kaldıracın dayanma noktası

Sulara bakmanın ustası yaşlanmayı reddeden İstanbul ve Pakdil.

Amelenin Alınteri*[5] köze dönüşür kurutanların canlarında, emek çatlatır alnını yeryüzünün.

Duyulmayan iç sesi koku, bir yudum su ömür içinde.

Direnişin omurgası teselli!

Özsorgu[6], iliklerine işleyen gür ses.

Sur’a üflendiğinde, “Sükût Suretinde” çok koyu düşer ses.[7]
 
-------------------------------
 

 

Akbay, Ummuhani